Kadıköy birbiri ardına açılan mekanlarıyla yemeye içmeye meraklı insanları kendisine çekerken ben doğrusu o kadar sık gitme fırsatı bulamıyorum. Ama bulduğumda, iyi yorumları kulağıma gelen yerleri denemeye çalışıyorum, Il Sud gibi. Çok sevdiğim bir yakın arkadaşımın doğum gününde buluşup dört kişi yemek yiyecek yer ararken Il Sud’u denemeyi önerdim bu yüzden. (Birkaç kişi gitmek de çok iyi oluyor hem, bir sürü şey denenebiliyor!) Dekorasyonuna, ortamına bayıldık, servisi beğendik, ama doğrusu yemeklerde tam aradığımızı bulamadık Il Sud’da.
Başlangıç olarak üçlü tadım tabağından söyledik. Birincisi melanzana alla parmigiana idi, yani domates soslu, mozzarellalı, parmesanlı patlıcan sarma; ki bence gece boyunca masaya gelen en lezzetli şeyler bunlardı. İkincisi trippa fritta idi, kızarmış işkembe. Ben dokusu sebebiyle işkembeden çok hoşlanmam (kaygan dokulu şeylerle aram çok iyi değil) ama bu şerit kesilip galeta ununa bulanarak kızartılan işkembe parçalarını rahatlıkla yedim. Yanındaki sarımsaklı mayonez de başarılıydı doğrusu. O yüzden işkembe sevmiyorsanız bile denemenizi önerebilirim. (Ve, başarılı tabaklar burada bitiyor…) Üçüncü olarak gelen ise arancini idi, ortasına et parçaları konmuş, kızartılmış pirinç toplarına bayılırım (zaten pirince bayılırım) fakat bu maalesef yediğim en kötü arancinilerdendi, oldukça tatsız tuzsuz bir şey servis edildi. Fakat üç tabaktan ikisi iyi olduğu için tabii ki sorun etmedik.
Sıra geldi “esas”ları seçmeye… Hepsini ortaya söyleyip birlikte tatmak üzere trüflü Truffle pizza, köz patlıcan ve scamorza peyniri dolgulu ravioli ile spagetti carbonara söyledik.
Trüflü pizza, mozzarrella, trüflü zeytinyağı, siyah trüf ezmesi ve kestane mantarıyla hazırlanıyor ve bu bileşim aslında kulağa çok çekici geliyor. Ama maalesef tat olarak beklediğimizin çok altındaydı. Pizzanın hamuru ve pişme seviyesi güzeldi aslında, belli ki iyi bir fırınları var, fotoğrafından da anlayacağınız üzere Napoli tipi pizza yapıyorlar. Ancak trüf tadı o kadar belirsizdi ki, iyi bir trüf kullanmadıklarına eminim. Normalde sadece iyi bir trüflü zeytinyağı bile oldukça etkili olurken, siyah trüf ezmesi içerdiği iddia edilen bir pizzadan bu kadar az trüf tadı gelmesi ancak kullanılan ürünün aromasının iyi olmamasıyla mümkün sanırım. Peynir miktarı da pek yeterli değildi, çok ince bir katman vardı hamurun üstünde, dolayısıyla tadı çok yavan kalmıştı.
Scamorza peyniri ve köz patlıcan dolgulu ravioli bir bakıma çok “garanti” bir tabaktı. Fakat bunda da beklenmedik şekilde krema tadı aldığımız bir tabak geldi karşımıza. Kötü bir ravioli mi peki? Hayır değil. Ama hani çok daha iyilerini yemiş olabileceğiniz bir tabaktı. Haliyle ehh deyip geçtik buna da.
Sıra carbonaraya gelince ise artık belirgin şekilde mutsuz oldum doğrusu. Carbonara, yumurta, Pecorino romana, karabiber ve guanciale’den yapılan bir makarna sosu. Guanciale ne derseniz, domuzun yanak, çene kısmından alınan etlerle yapılan bir tür şarküteri. Bu makarnada pancetta kullanılmış onun yerine. (Pancetta da domuzdan yapılıyor ama hayvanın göbek bölgesi kullanılıyor.) Esasen birbirinin ikamesi olarak kullanılabilen ürünler, o yüzden bunu dev bir sorun olarak görmüyorum, özellikle Türkiye’de. Ancak, bir carbonara’da asla krema tadı almıyor olmalıydık, bu tabaksa hepimize kendisini bir kutu krema yiyormuş gibi hissettirdi. Kullanılan pancettanın tadı gayet güzel olmasına rağmen tabaktan keyif alamadık maalesef. Gecenin en zayıf tabağı bence buydu, ama diğerleri de doğrusu pek iyi değildi; anlayacağınız aradığımızı bulamamıştık.
Bizi masada üzen bir diğer şeyse Chamlija’nın Riesling’i oldu. İlk kez bir Chamlija şarabını hiç ama hiç beğenmedim. Şimdiye kadar içtiğim her Chamlija şarabından çok memnun kalmıştım, fiyat politikalarını saymazsak ve sadece lezzet olarak bakarsak bence çok güzel şaraplar üreten bir firma. Ancak Riesling 2021 o kadar olmamış, o kadar olmamış ki… Şarabı tattığımızda dördümüzün de yüzü buruştu. Müthiş dengesiz, bir Riesling için fazla asitli, fazla mineralli, meyvemsi ve çiçeksi notaların çok çok az hissedilebildiği bir şaraptı, çok hayal kırıklığına uğradık. Muhtemelen önceki rekolteleri çok beğenildiği için iyi bir ünü var, her yılın da birbiriyle aynı olması zaten imkansız, ama deneyecekseniz en azından başka bir yılın rekoltesini denemenizi önereceğim bir şarap. Sonrasında yeni bir şey denemekten vazgeçip canım 7 Bilgeler Anaxagoras’a döndük de ağzımızın tadı düzeldi… Mekanın şarap konusunda hakkını teslim edeyim, iyi üreticilerden belli ki özenle oluşturulmuş şarap menüsü.
Bu bir doğum günü yemeği olduğu için sofrayı tatlısız bitirmek olmazdı. Tatlılardan hangisini istediğimizi seçemeyince, 4 kişi olmamıza güvenip üçünden de istedik. Tiramisu tamamen ehhh’ti, ama crème brûlée fena değildi. Acılı çikolatalı kek ise bence en başarılısıydı, acı tadı oldukça az olmakla birlikte kekin dokusu ve çikolata tadı çok iyiydi. Ancak doğrusu her üç tatlının da fiyatını biraz abartılı bulduğumu itiraf etmem gerekir.
Il Sud’un dekorasyonu, havası, ambiansı çok hoş, göz yormuyor, müzik seçimleri harika… Ama buranın yemeklerinden memnun kalmak için bence beklentisiz biçimde gitmek veya burayı “bir iki başlangıç ile şarap içilecek bir yer” olarak kodlamak gerek; zira lanse ettikleri “kaliteli İtalyan yemekleri” çıtasını biz bulamadık, malzeme kalitesi o seviyede değildi. Restoranın da toplam 9 tabağını tatmış olduğumuz düşünülürse, doğrusu değerlendirmek için hiç fena bir sayı değil bu. Ancak burayı bana öneren, damak zevkine çok güvendiğim bir arkadaşım, o yüzden sanırım maliyet sebepli bir malzeme kalitesi düşürme durumu var, tabii eğer başlangıçta iyi yemekleriyle göz doldurup sonra özensiz davranmaya başlamadılarsa… Belki de biz kötü bir güne denk gelmişizdir, ama doğrusu tattığımız halleriyle Il Sud’un yemeklerinin pek bir özelliği olduğunu söylemek mümkün değil…
dunyaninbahceleri.com 